|
درد جان‌کاه آدم را به گفتن حرف‌های احمقانه می‌کشاند
ویرجینیا وولف انسان پست انسان پست انسانی که پست است. انسانی که من هستم. انسان فلک‌زده‌ای که می‌بیند انسانی که خوب می‌بیند انسانی که در پس همه‌ی این بینایی تنها یک چیز می‌بیند پستی، پستی، پستی، تف! اما شما انسان‌های پست انسان‌های پست انسان‌ها انسان‌هایی که پست‌اید و دیگران را پست می‌پندارید انسان‌هایی که پستان را ارج می‌نهید و پستی را ارج می‌پندارید انسان‌هایی که کسی را به جرم پستی، خرد می‌کنید و دیگری را به یمن ارجمندی بزرگ‌اش دارید انسان‌هایی که با این اندیشه‌های پست زنده هستید انسان‌هایی که در اوج ارجمندی به‌غایت پست هستید انسان‌هایی که دورم را گرفته‌اید و در خود می‌لولید پست یا ارج‌مند فرقی ندارد؛ در خود می‌لولید و صدای خش‌خش پست‌تان در گوش فلک چه باارج جلوه می‌کند که شما ارج‌مندترین آفریده‌گان‌اید! آفریده‌گانی که آفریننده‌ی آفریده‌ی شما، آفریده‌است. آفریده‌ی شما که می‌آفرینید و بزرگ‌اش دارید که شما را همواره بزرگ‌تری نیاز است که ارج‌مندش دارید برای همه‌ی شما دل‌ام می‌سوزد و لیک از همه‌ی شما بیزارم.
|
 |
ارتباط با منmehrdad.goorkan AT gmail |